Anlarca akrep, onlarca yelkovan

İmkansızdın be güzelim

Koca güneşi küstürüp
Perde indirdin ya göz kapaklarıma
Gündüz geceye çaldı, gece geceye gebe
Süründüm durdum da kar etmedi

Oysaki dün vardı, sen vardın
Senden öncesi boş
Dünden öncesi yokken

“Biz” vardı evvel zaman içinde
Şimdi bildim: Uydurulmuş masal sonu

Düşmedi bize gökten üç elma 

Ne kadar istesem de ben

Sen istesen de yalandan

Sınır vardı, kuraldı, elalemdi çevren

Anlarca akrep, onlarca yelkovan
Döndü deli divane de par' etmedi

Üstüne bir de safsata: zamana bırak
Sıkıldım, sabrettim, sabrettiğime sıkıldım

Metin oldukça çetin oldu

Oradaydım bir vakit sensizlikte
Bekledim, bekledim guguk kuşu yanında

Efkar, efkar, efkar...
Koca kıyamet kadar

Ah be korkak şeytan

İmkansızdın o metanet sende çürürken

Tarkan'ım ama vosvosum var

Dinle, ne demiş bak başyazar

Aslın Tarkan’dan olsa ne yazar

Hain Kostok, varlığın bir zarar

"Aydın" kafan ya hiç basmaz ya az basar

Böyle cehalet ancak tahsille inhisar

Çok şık giyinir sorma bir havası var

Ama hiç kalmamış ki bir gramcık ar

Aydıncıklarına pek iyidir Allah’ı var

Başörtülüye gelince hoşgörü zinhar

Edit 2ye güvenmedik, boş dalgalar

Sen hocaysan, biz kıyamet kadar

Karşındayız bil bunu, kaç yazar

Nesliniz tükendi hanfendi azar azar

Fransız kaldınız bu ülkeye bir nazar

Alalım bir vosvos da def ol apar topar

Senin annene mektup

Sevgili tanımadığım kıymetli “anne”

Evladına iki çift sözüm var âcizane

Beyitler sıralamış senin şerefine

Feysbukta yazmış özene bezene

Sanki net başındasın günü gününe

Gören saygıdan titriyor sanır ibne

Biliyorum tabi hepsi de öylesine

“Anneler günü”ne has riyakârane

Amaç sen değil, hepten zamane

Senede bir hatırlar günübirliğine

Onu da sana demez masumane

364’de unutur puşt sanki işi ne

Gösterişçi evladın, elifi elifine

Bilmez ne demek Doğumhane

Olmayınca onun adı Gasilhane

 “Gün”ü “ömür” olandır merdane

Kalanı da al birini vur ötekine