Bir portakal ağacıydı Erzurum'da

Bir portakal ağacıydı Erzurum'da

Bahçesi yoktu

Yalnızdı, yapayalnızdı

Palandöken bile kahkaha atıyorken uzaktan

O dimdikti, yeşil dahi yokken

Yağmur yağdıkça çiçek açtı

Bundandı saklı umut belki

İnsan kendini kandırınca daha kötüymüş

Ta başından biliyordum oysaki

Bana yazık, ona yazık, şehre yazık

Portakal üstündeki siyah benekler

Beyazdan daha beyaz bir ağaç dalında

Olmayacağına ümitti daldaki o turuncu

Bu yüzden büyüktü zaten

Uzanırsam eğer

Yeltenirsem almaya bir gün

Ölürdü avuç içindeyken daha

Ne ben el uzattım ne o çiçek açtı

Ölüverdik Erzurum’da bir akşam üstü

Zaten doğmamıştı hiç beyazdan turuncu