Bir portakal ağacıydı Erzurum'da

Bir portakal ağacıydı Erzurum'da

Bahçesi yoktu

Yalnızdı, yapayalnızdı

Palandöken bile kahkaha atıyorken uzaktan

O dimdikti, yeşil dahi yokken

Yağmur yağdıkça çiçek açtı

Bundandı saklı umut belki

İnsan kendini kandırınca daha kötüymüş

Ta başından biliyordum oysaki

Bana yazık, ona yazık, şehre yazık

Portakal üstündeki siyah benekler

Beyazdan daha beyaz bir ağaç dalında

Olmayacağına ümitti daldaki o turuncu

Bu yüzden büyüktü zaten

Uzanırsam eğer

Yeltenirsem almaya bir gün

Ölürdü avuç içindeyken daha

Ne ben el uzattım ne o çiçek açtı

Ölüverdik Erzurum’da bir akşam üstü

Zaten doğmamıştı hiç beyazdan turuncu

Brütüsle hançerli geceler

Brütüs’ün kararıydı 

Birbirine düşman yağmur damlaları

Zıt kutuplarmışız

Bildim bunu o’n gibi

Sen olmadan senin olman

Hançerlemekmiş bedenini

Ruhuna kavuşmak için hepsi

Hesap değil karar

Kararman gerekmiş

İstemem bundan perçemini

İncecik parmakların def olsun

Üstüne yok olsun uğursuz sıfatın

Bakma bana Sezar gibi

Anlamadın, anlayamazsın

 “Sen de mi?”dersin
"De" değil ulan, sadece "ben"

Oysaki ben sadece

Seni senden kurtarıyorum, bilmezsin

Hak etmediğin

Asla hak etmediğin kendini

Bırak artık

Ben sen olmayan sana aşığım

Brütüs’üm.

Sen varsan ben yokum

Sensiz de ne varım ne yoğum

Aslolan ne imansız?

Ayırsam etini kemiklerden,

On par' etmez bedenin.

İtler tenezzül etmezken

Ben niye senin kölenim?

Bu yaygara neden?

Seni görünce aptallaşmalarım

Körlüğüm sen olmayana

Sersemliğim üç vakit

Angutluğum da bir tutam.

Gözlerin derin siyah.

Karalardayım niye?

Kimseyim karanlıkta.

Ahmakça fütursuzca.

Keramet sende mi bende mi?

Kof endamın mı, fos ruhun mu?

Aslolan ne imansız?