Henüz o yokken

Ben vardım, bir de sen

“Biz”dik hem bir vakit

Sonra o geldi

Önce selam, sonra tebessüm

Ne zaman döndü ayaküstü sohbet, çaylı geyiğe

Ben varken, bir de sen

Avuttum kendimi nedir lan bir selam diye

Selam büyümüş biz bizken bir vakit

Bizim avuntu da oldu kıskançlık

Önce inanmadın, sonra kızdın

Hiç kızmadığın gibi kızdın

Samanlık yanmış, haberim yok, kıvılcımdan

Tartışma doğurdu büyükten bir hüsran

Sustum, sustun, susmadı

İşte o zaman iş sarpa sardı

Biz bölündü tekil şahsa

Sen oldun, ben oldum, bir de o

Sümbüller oyuna girdi lalelerin ardından

Güneş sıkılmadan doğdu battı

O doğdukça ben öfkelendim

Sana kızdım, kendime kızdım, ama en çok ona kızdım

Konuşmayabilirdik biz, ama konuşmayan sendin

Farklı olan neydi bilemedim

Bilseydim hatamı keşke

Telafi ederdim belki

Ben sustum, sen durdun , o hep konuştu

Ben hep sustum

Konuşunca hep susarsın diye sustum

Tek yanlış yek doğruyu götürmüş, onu da bilemedim

O geldi, sen güldün, ben yine sustum

“Biz” olamadık tamam da “siz” neyin nesi?

O varken, siz varken, üçüncülere karıştım.

Onun da senin de gelmişini geçmişini...